Cando un neno atopa un can descoñecido, os pais e nais interveñen rápido e afástano do suposto perigo. Non ocorre o mesmo coa mascota que teñen na casa, coa que manifestan unha confianza total. Os proxenitores permiten que os nenos se divirtan e abracen sen límites o seu amigo peludo, pero o animal ás veces síntese acosado e reacciona mordendo, gruñindo ou marcando o menor.
“Os donos deberían recoñecer as situacións nas que o seu can parece estar abafado e deberían reaccionar a tempo. Con todo, a maioría dos incidentes nos que o can morde ocorre xusto diante dos adultos”, explica Christine Arhant, do Instituto de Cría e Protección Animal na Universidade de Medicamento Veterinario de Viena (Austria).
A investigadora analizou xunto ao seu equipo as razóns polas que se producen estes contratempos de forma tan común coa propia mascota e baixo a supervisión dun adulto. Para iso, os científicos realizaron enquisas en liña e analizaron as actitudes parentais ao supervisar as interaccións entre cans e nenos menores de seis anos.
Malia que gran parte dos participantes é consciente do risco que supoñen as trabadas de cans, a maioría subestima os perigos dos cans pequenos. Os resultados, publicados no Journal of Veterinary Behaviour, mostran tamén que os adultos consideran que as interaccións con cans descoñecidos son máis arriscadas por natureza que as que se producen coas mascotas que viven no fogar.
Segundo os científicos, practicamente todas as situacións que involucran o can da familia son consideradas inofensivas, salvo a de abrazar o can na súa cama, que é visto polos proxenitores como un risco. O estudo revela que perto do 50% dos pais permítelle ao neno aniñar onda o can ou xogar co can tanto como o desexe. A mesma porcentaxe de adultos deixa ademais ao menor co can sen supervisión.
“A desconfianza sa que existe cara ao can descoñecido non aparece cara ao can do fogar. A xente confía no seu propio can e descarta a posibilidade de que morda ao seu fillo”, subliña Arhant. Isto implica non só que os proxenitores mostren unha menor atención, senón que asuman tamén que a súa mascota é máis tolerante e paciente que as outras. Con todo, “a xente debe respectar o descanso e o espazo do seu can”, engade.
Os cans necesitan o seu espazo
Ademais dos paseos diarios e un lugar para durmir e comer, os cans teñen outras necesidades básicas. Unha delas é descansar tranquilamente afastados dos nenos. Neste sentido, a enquisa revelou que só uns poucos pais se aseguran de que o lugar de descanso e alimentación do animal non está ao alcance do menor.
“Esta separación espacial permite que os adultos non teñan que estar sempre atentos ás interaccións entre can e neno. O menor está seguro e o animal ten a oportunidade de relaxarse sen molestias”, aclara a autora principal, para quen a ausencia destes espazos no día a día dos cans xera situacións que poden desembocar en mordeduras.
Os investigadores recomendan que os proxenitores observen con maior atención a seus fillos mentres xogan co can, e que os separen se é necesario, xa que os nenos non entenden que o animal non sempre quere que lle acariñen ou lle sigan a todas partes. Se a mascota sente que está acosada ou ve a súa liberdade comprometida, comunicarao a través da linguaxe corporal: poñéndose tensa, gruñindo, lambendo o fuciño frecuentemente e boquexando.
Referencia bibliográfica:
Christine Arhant, Ricarda Landenberger, Andrea Beetz y Josef Troxler. «Attitudes of caregivers to supervision of childefamily dog interactions in children up to 6 years – An exploratory study» Journal of Veterinary Behaviour 14: 10-16 agosto de 2016 DOI: http://dx.doi.org/10.1016/j.jveb.2016.06.007 Axencia SINC vía Botóns – Portal Educativo Galego
